Her durumdan bir mizah çıkarma gayreti günümüz insanının en revaçta hasleti..
Bir değer üretme gayretinden yoksun, üretmeye çalışan her kişiye sınırsız özgüvenle saldırma hakkını kendinde görme, bu bir rahatsızlık..
Tahammülsüzlük ile baş gösteren, saldırganlıkla büyüyen ve düşmanlıkla olgunlaşan bir süreç bu..
Sahiden dünya hayatı düşmanlık besleyecek kadar doyumsuz bir sofra mı?
Kimsenin kimseye "eyvallahı" yok. Herkesin bir hükmetme alanı var küçük dünyalarında. Küçük dünyaların büyük diktatörleri, her gün aramızda: trafikte, yolda, okulda, hastanede maruz kaldığımızı hep bu, iktidar savaşları..
Herkes kendi kesif hükmünü dayatmaya çalışıyor kendinden bir tık güçsüz olana..
Son sözü söyleyen olma gayreti, lafı gediğine koyup muhatabını dumura uğratmak hevesi, almış başını gidiyor. Lafın iyisini, gönül yapanın söylemek mi? O çok önce alıp başına gitti artık, görünmüyor bile..
Kapak yapmaktan daha önemli olmalıydı gönül yapmak, ama başaramadık.
Bir tek cenazelerde akıyor makyajı, sosyal suratlarımızın, sarsılıyoruz, sokuluyoruz biz birbirimize, hayatı sorgulayan bakışlar tarıyor yüzleri.. Birbirimize merhametle, muhabbetle bakmak için birinin ölmesini bekliyoruz. Ondan olabilir, ölümler çok sıklaştı bu aralar hissinin hasıl olması, ölümlerin bu denli sarsıcı olması, dünya ile olan ilişkimizin bu kerte sağlam olmasından..
Uzun vadede hepimiz ölmüş olacağız nihayetinde, bu kadar ego niye? bırakın küçük dağlar yerinde kalsın..
Sevgiden, merhametten, adaletten ve güvenden bahsetmek demode olmuş. para, ihtiras, avanta ve ihanet zihinlerde yeni düşünce akımlarının itici gücü, kaynağı durumunda..
Güçlünün, güçsüze her şeyi yapmaya hakkının olduğu günümüzde herkesin güçlü olma gayreti ondan..
Bireyliğimizi ön plana çıkaran aktüel politikalarla, benliğimizin anlamsızca yüceltilmesi sağlandı, öyle vasıfsız insanlar toplumun önünde arzıendam ediyor ki biz artık kabalığı, küfürü marifet sayıyoruz..
Her hitabın içinde en az bir tane küfür, bir hakir gören kelime, bir kinaye mutlaka var. sanıyoruz ki, ezerek itibarsızlaştırarak, hakaret ederek, karşı tarafı küçük görerek, kendimi yükseltebilirim, yükselmek omuz omuza ve kardeşçe olur..
'biz' olmadan 'ben' olmaz..
Güçlü bir 'ben' istiyorsak bu hakkı karşı tarafa da vermek zorundayız.. Zira o hakir gördüğün 'sen' de kanlı canlı 'bizi' oluşturan bir 'ben' aslında..
Yani sözün özü : kapak yapmak için değil gönül yapmak için olsun çabamız..
