fırlattı semaya.Bu soğuk,katı tanımadığı yerde neresiydi.Onu saran bu sert katıksız boşluk tüm bedenini yakıyordu.Onu görmüyordu ama hissediyordu.Canı yanıyordu miniğin.Niye gelmişti ki buraya,bu ne olduğu belirsiz yerde ne yapacaktı.Canı yandıkça ağladı susamadı.Bebek gitmek istiyordu.Bu bilmediği yerden kanatlanıp uçmak,canının acımadığı bedenine sertçe bir boşluğun çarpmadığı,yuvası bellediği yere dönmek istiyordu.Bebek ağlıyordu,yapabildiği tek şey buydu.Çığlık çığlığa nefesi kesilinceyedek ağlamak.
Birden anlamayamadığı bir şey oldu.Canını acıtan kalbini ve ciğerlerini adeta yerinden sökercesine çeken soğuk boşluk kayboldu.Önce bedeni hafifledi sonra bir sıcaklık hissetti;sıcak önce kalbini sonra bütün bedenini kapladı.Çığlığı kesti bebek sustu,artık canı yanmıyordu.Hemencecik geldiği yere dönme arzusu kayboldu.Anladı ki onun yeri kalbini ısıtan bu sıcaklığın yanıydı. Kulağına tıpkı kendisinin ki gibi atan hızlı bir şeyin çarptığını duydu.Peki ama neydi bu çarpan(?) neden bu kadar sıcak ve vazgeçilmezdi.Duruldu,sakinleşti,yumuşadı bebek kendini çarpan ritme ve canını
yakmayan sıcaklığa bıraktı.Karşı konulmaz bir güvenle kendini alamayarak yumuldu göz kapakları,derin ve huzurlu bir uykuya daldı.
Mahsum günahsız ve vazgeçilmezdi.Peki ya bilseydi hep böyle kalamayacağını ,bu sıcaklığı hep böyle hissedemeyeceğini,bedeninin ve ruhunun büyüdükçe acı çekeceğini.Keşke öğrenebilseydi;canının doğarken değil yaşayıp ölürken daha çok yanacağını onu hiçbir sıcaklığın bu can acısından kurtarmaya
yetmeyeceğini.Bilseydi,yinede bu kadar hızlı güvenirmiydi bu sıcaklığa ve bu kadar çabuk mu vazgeçerdi bu sıcaklık için dönmek istediği yerden.
İşte kucağında biraz önce doğmuş bebeği mışıl mışıl uyurken.Onu bekleyen hayatı için daha şimdiden,böyle korkmaya başladı.-Dünya denen yerin her hangi bir yerinde harbin ortasında- bir anne.Ne zaman öleceğini bilmeden,eşinin nerede olduğunu bilmeden bu kaus ve kargaşa içinde yaşamak için yeni bir can belirmişti kollarında.Annenin korkusu,can acısı ikiye katlanmıştı.Artık bir mermi sesi duyduğunda iki kez ürkecekti.Yiyecek bulmak için iki kez çabalayacaktı.Koruması gereken can tek değildi.İki ruh iki beden vardı.Bu kaosun ne zaman dineceğini bilmiyordu. İnsanların onlardan ne istediğini bilmiyordu. O ve bebeği kime ne yapmıştı.Onlardan öç alırcasına üzerlerine saldırıyorlardı.
Doğarken yaşamını değil ölümünü düşündüğü bebeğine acıyla baktı.Onu sımsıkı göğsüne bastırdı.Şuan da nefes alıyordu ve hayattaydı.Canı pahasına da olsa ciğer paresini korumaktan asla vazgeçmeyecekti.
