İnanmak İstiyorum

            Her insan gibi benim de anlamakta ve anlatmakta zorlandığım şeyler olmuştur elbette. Anlamakta zorlandığım şeylerin bazılarını eş-dostla paylaşırken, bazı konuları da, gerçekten anlayamadığımı izah edemeyip aptal-komik duruma düşmemek için paylaşmaya cesaret edemediğim olmuştur.  İnanmak istediğim ancak gerçekten inanamadığım bu tür şeyleri içimde tartışarak anlamaya ve inanmaya çalışmış ama bir türlü herkesin inandığı gibi inanmaya kendimi ikna edememişimdir ne yazık ki. Çoğu kez problemin bende olduğunu düşünerek yeniden enine boyuna düşünüp anlamaya çalıyorum, fakat hayır, olmuyor, inanamıyorum, kendimi inandıramadığım bir şeyi nasıl kabul edeceğimi de bilmiyorum doğrusu.     

              Bir çok insanın gülüp geçebileceği fakat bazıları için önemli olan şeyler vardır hayatta. Anlamak, anlamlandırmak istediği şeyler. Ama anlayamaz, anlamlandıramaz. Gerçekte kabul eder fakat inanmakta zorlanır bunlara. Mesela lüküs lambasını ele alalım. Bazı arkadaşlarımız, aydınlatma amaçlı olarak kullanılan bu küçük tüp ve basit bir tül-kumaş parçası ile bu kadar güzel ışık nasıl oluşur diye merak eder.  Kimisi, nasıl oluyor da uçak havada uçuyor, diye kafasını yorar fakat işin içinden çıkamaz.  Kimisi de telefona akıl erdiremez. Şöyle ki,  küçücük bir alet dünyanın bir ucundan diğer ucuna kadar nasıl olurda sesimizi hiç bir değişikliğe uğratmadan karşıdaki muhatabına anında ulaştırır diye şaşar. İnsanlar genel olarak dünyanın yuvarlak olduğuna inanırlar. Herkes kabul eder ama bizim Yunus Demirtaş kabullenemez. İstanbul Merkez Vaizlerinden Abdullah Ustaosmanoğlu Balaban Beldesinde  icazet merasiminde “şeriat’ın ayak sesleri geliyor” dedi, ben de inanmak istiyorum buna.  Bizim Fazıl ve Muhsin Köktaş kardeşler “Türkiye’ye şeriat geldi ve yaşanıyor” diyorlar ve hatta öyle de inanıyorlar, ben de öyle inanmak istiyorum. Bazı insanlar da “yavaş yavaş şeriat geliyor”  diye inanıyor,  ben de öyle inanmak istiyorum. Bizim Eczacı Ferşat da, “inanmak istiyorum” diyor ama o da bir türlü inanamıyor.

            Bütün bunları söylemek ihtiyacını neden duyduğuma gelirsek. Kırk yıldır cevap aradığım,   inanmak istediğim ama inanamadığım,  çözmek istediğim ama bir türlü çözemediğim sorularım-sorunlarım var. Belki bir arkadaş çıkar da beni de aydınlatır diye düşünüyorum.

           Millet olarak yaklaşık yüzyıl önce bizler bu ülkede huzur içinde yaşıyorduk.  Ne oldu, nasıl olduysa bir anda etrafımız düşmanlarla çevrildi ve bizlere akıl almaz bir biçimde saldırmaya başladılar. Ülkemize girip maddi ve manevi varlıklarımızı yağmalamaya başladılar. İşin enteresan tarafı ise, bu ülkelerin hiç birisi bize komşu ve sınır değillerdi.  Bunların bizlere yapmadığı şerefsizlikleri kalmamış dır. Bunlar kimdi biliyor musunuz? Bu alçaklar şu anki dostlarımız ve müttefiklerimiz olan Amerika-İngiltere-Fransa-İtalya-Yunanistan ve Rusya idi. Bunlar bir araya geldiler ve şu güzel ülkemizi paylaşmaya kalktılar.

            Biz de, bir millet olarak inancımızın verdiği şevkle, dünyanın dört bir yanındaki Müslüman kardeşlerimizin verdiği maddi-manevi ve fiziki destekle birleştik, o şer güçleri iki yüz elli bin şehit vererek bertaraf ettik. Ama gerçekten ettik mi? İşte sıkıntı burada başlıyor bence.

           Bir taraftan Pakistan’dan tutun da Rusya Müslümanlarına kadar, öte yandan Cezayir’den Libya’ya kadar bütün kardeşlerimiz bir araya gelerek ellerinden gelen her türlü yardımı yaptılar ve bu gün içinde yaşadığımız, sınırları belli olan emin bir ülkeye sahip olmamıza yardımcı oldular. Allah kendilerinden razı olsun.

           Bu süreçte kardeşlerimiz bize ellerinden geldiği kadarıyla yardım ederlerken, kafir devletler de bizi yağmaladılar ve zulmettiler. Bunu hepimiz biliyoruz. Şimdi ise, aradan yüz yıl geçti ve bizim önceki Müslüman kardeşlerimiz neredeyse bizim düşmanımız haline geldiler. Düşmanlarımızın tamamı ise dostumuz oldu. Uzun yıllar boyunca milletimiz yöneticileri tarafından böyle inandırılmaya çalışıldı. Her dönem bunu yaşadık, bunu gördük. İnsanımız inandırıldı ama ben inanamadım. Ben de öyle inanmak istiyorum amma hala inanamıyorum nedense.

           Şimdi yıllar boyunca savaştığımız bu kafir devletler Müslüman mı oldu. Ya da asırlardır kardeşlerimiz olan Müslümanlar kafir oldular da bizim mi haberimiz yok. Yoksa, yoksa bize mi bir şey oldu. İşte buna akıl erdirmekte zorlanıyorum.

          Son olarak dile getirmeyi gerekli gördüğüm bir hususu hatırlatmakta fayda görüyorum. Hepimizin bildiği gibi altı ay içinde, beş yüz elli millet vekili becerip de bir hükümet kuramadıkları için iki genel seçim yaşadık. Her işte bir hayır olduğu gibi bunda da inşallah bir hayır, bir hikmet vardır. Ümit ediyorum ki yaşadığımız bunca şey kendimize gelmemiz için bir sebep olur. Cumhurbaşkanımız cesur bir kararla yeniden seçim kararı aldı ve yüzde yüz isabet kaydederek halkın yeniden desteğini aldı. Bu seçim sonucu Cumhurbaşkanımızın mesuliyetini bir kat daha artırmıştır, çünkü kangren olan anayasamız bu günü bekliyordu.  Cumhurbaşkanımızın yeni bir anayasa yapmasını bekliyoruz ama bu sıradan bir anayasa olmamalıdır.   İçinde Allah olan gerçek bir anayasa bekliyoruz. Onun bunun kriterleri değil, dünyanın sıkıntılarına reçete olacak, dünyada akan kanı ve göz yaşını durduracak, dostun ve düşmanın imreneceği ve örnek alacağı Ankara kriterleri olsun.  İşte ben de bunu böyle anlamak ve böyle inanmak istiyorum…

 Selam ve dua ile.