Aklımdaki şaşkınlık esip duruyor deli rüzgarlarla birlikte.
Hayatta hoş bir vaktin boşça geçirilmesi kadar insafsız başka ne olabilir ki?
Bir yapboz sahasındayız...
Yapılan, fakat bozulan duyguların esiri olmuşuz!
Aslında bozulmaması gereken düşünceyi de bozmuşuz!
Kahroluşumuz bu yüzden. Bütün haykırışların susması, düzenlerin bozulması bu yüzden. İnsan Rabbinin huzuruna hiç çıkmayacağını mı sanıyor? Oysa varıp durulacak yer orası değil mi zaten? Neden boş arzuların heveslisi olup duruyoruz ki?
Rabbim göz açıp kapayıncaya kadar bizi sensiz bırakma, yalnız bırakma. Takatimiz kesilinceye kadar mücadeleci olmayı bizlere nasibi müyesser eyle..
Yaşamak dedikleri ne ki? Sonunda toprağın altına girmeyecek mi insan? Bir gün seslerin susacağı, annelerin bebeklerini terk edeceği, dağların yürüyeceği gün yakın değil mi?
Korktuğumuzu söylüyoruz ama, bize karşı oynanan oyunları, kılımızı bile kıpırdatmadan seyrediyoruz. Ey insan sen değil miydin, akıl sahibi olan?
Hani hidayet, hani dirayet ve hani ferasetin?
Nerde kaldı mücadeleci ruhun?
Allah (Celle Celalühü) hiçbir varlığı başıboş yaratmamıştır. Hele insanı… Ah şu akıl sahibi olan, kendisine Allah’ın (Celle Celalühü) temsilciliği görevi verilen bizler; kimlerin hizmetçisi olduk durduk? Neden yaşam gayesini ciddiye alıp da sarılmıyoruz inancımıza?
İçi saman dolu kuş olup çıkıverdik. İnsan bu kadar basite düştüğünü hiç mi hissedemez?
Beyinlerdeki gözleri kör ediyorlar!!
İnsanlık artık sağını solunu göremez hale geldi. Neden savaş cephesine kurşun taşıma uğruna çocuklarını feda eden analar kadar olamıyoruz?
Allah (Celle Celalühü) yüreklerimize yumuşaklık versin de, merhamet edelim. Allah (Celle Celalühü) beyinlerdeki gözlerin açılmasını nasip eylesin. Yoksa sonuç; İnsanlığı devre dışı kalmış bir varlık! Devre dışı bırakılmış bir İslam, olur. (Allah (Celle Celalühü) muhafaza)
Bu yazıyı, düşüncelerini kaleme alıp bana gönderen değerli arkadaşıma çok teşekkür ediyorum. Hepimizin azda olsa düşünmesi vesile olacak bir yazı olduğu için sizinle paylaşma gereğini duydum.
